De ‘psycholance’

of het de uitvinding van de eeuw is, valt nog te bezien, maar toch…het lijkt me een positieve stap in de goede richting. We hebben hulpdiensten én we hebben hulpdiensten. De éne dienst is de andere niet en de éne expertise is de andere niet. Ieder zijn of haar vak.

‘Schoenmaker blijf bij je leest’, zou ik zeggen. Nog weer anders uitgedrukt: ‘Waarover je niet spreken kan, daarover moet je zwijgen’ of nog weer anders ‘Handen thuis als je niet gekwalificeerd bent om met hulpbehoevende mensen om te gaan die speciale zorg nodig hebben!’

Politiediensten hebben zich meer dan eens vertild aan hulpbehoevende mensen. Dit zal niet altijd onwil zijn geweest, maar vaak gewoon dommigheid. Een enkele keer hebben politie-ambtenaren mensen doelbewust de vernieling in geholpen. Juist daar waar mensen een luisterend oor nodig hadden en gehoord of gezien wilden worden.

Fijn dat er nu (sociaal) psychiatrisch verpleegkundigen op een psycholance worden gezet. Dezen zijn opgeleid om bijvoorbeeld met verwarde mensen om te gaan. Zo zijn de laatsten in goede handen.

KK

(Nota bene: de volgende conclusies zou ik grofweg willen trekken n.a.v. het nieuws van de afgelopen dagen. 1) burgers moeten met hun poten afblijven van medeburgers (aanslag Turkije) 2) burgers moeten met hun tengels afblijven van hulpverleners, d.w.z. van politie-agenten, ambulance-personeel én brandweerlieden 3) dienders moeten met hun handen afblijven van mensen die in de war – maar niet agressief – zijn.)