Als ik denk aan de PVV, dan denk ik in eerste instantie niet aan vrijheid. Eerder ben ik geneigd om deze politieke partij een ‘Partij van de Vervreemding en Vijandschap’ te noemen. Als ik vertegenwoordigers van deze partij zie, ervaar ik onvrijheid. Ik zie angst en obsessie. Ik zie mensenvrees en mensenhaat. Ik zie bij hen al helemaal geen diepe naastenliefde.
En misschien nog erger: ik zie mensen die menen boven de wet en het rechtssysteem te staan. Ik zie mensen die rechters de mond snoeren door het zgn. vrije woord. Ik zie mensen die niet accepteren dat mensen zich aan de wet moeten houden, juist als ze zeggen volksvertegenwoordigers te zijn.
Ja meer dan dat: politieke partijen vertegenwoordigen en handhaven – als het goed is – de wet. Zelfs als ze het niet met bepaalde punten in die democratisch gekozen wet eens zijn.
Laten we wel wezen: waarom zou ik mij als burger nog maar een jota of een tittel van de wet aantrekken, als de leiders van politieke partijen dat al niet doen? Als Wilders meent rechters als halve boeven en criminelen te kunnen wegzetten, waarom zou ik dat niet mogen doen?
Daarom is voor mij de hamvraag:
‘Bestaan er wel PVV-christenen?’
‘Of moet ik concluderen dat deze samentrekking een ‘contradictio in terminis’ is?’
KK