In memoriam Henry Vrielink

Henry Vrielink, mijn sportieve schoolvriend

Henry, je was mijn schoolvriend
we maakten regelmatig afspraakjes zoals ik mijn zoon Jens
die nu ook regelmatig zie maken
we speelden met elkaar en voetbalden bij jou thuis op het Pickveld

te scoren was niet gemakkelijk als jij keepte
jij was handig met de voetbal
ik heb je in die tijd bewonderd
als ik tegenover jou stond, moest ik meestal mijn meerdere erkennen
in jou
je sportiviteit
jij met die lenigheid en die razendsnelle, katachtige bewegingen, de grote ogen die daar ook bij kwamen kijken
boezemden indruk

Later moest ik nog regelmatig aan je denken
eigenlijk kon ik niet om je heen als ik opnieuw Hollands beste keeper ooit, Edwin van der Sar, zag keepen. Ook van die prachtig grote kijkers die je indringend aan konden staren, de gezichtsuitdrukking en daarbij die souplesse deden me aan jou denken. Een tegenstander stond eigenlijk – nog voordat hij de bal geraakt had – al met 1-0 achter.

Ik dacht tijdens deze wedstrijden dan aan jou en droomde je Oranje in.

Jaren later had ik het op mijn hart om jou uit te nodigen toen er tentsamenkomsten gehouden werden in de plaats van mijn kindzijn: Coevorden. Dit waren evangelisatiesamenkomsten. Ik weet nog dat ik het op mijn hart had om mijn oude lagere-school-vrienden uit te nodigen. Daarom ben ik ook kort bij jou binnen geweest en kon ik jou persoonlijk te woord staan. Ik heb dat als zeer bijzonder ervaren. Zomaar weer even terug op de plek waar ik regelmatig over de vloer ben geweest. Dank je wel voor jouw gastvrijheid en voor jouw vriendschap in onze vroegste jaren.

Via onze oud-klasgenoot en vriend Matthias Bosgraaf kreeg ik te horen dat jij was overleden. Er brak iets in me. Want we komen uit hetzelfde jaar. Jij kwam middenin in de herfst ter wereld, ik een dikke maand later. Hoe fragiel en kwetsbaar zijn we, mijn vriend. Ik had jou kunnen zijn én jij mij. Nu heb jij het aardse toneel verlaten. Een toneel waar ik vlak achter jou op mocht komen zetten. Jouw aardse spel is uitgespeeld. Ik krijg opnieuw de koude rillingen en verstijf, nu ik dit schrijf.

Leven is genadebrood, besef ik opnieuw. Jij hebt hoogstwaarschijnlijk menigmaal je brood op het water gegooid. En wel heel speciaal om vissen te vangen. Ook die hobby hadden we gemeen. Ik kan me niet goed herinneren of we samen gevist hebben, maar dat moet bijna wel.

Jij ziet er – ook op dit gebied – weer wat professioneler uit. Goed gekleed, kleding op maat en kleding die bij de hobby hoort.

Ik heb er een paar keer aan gedacht hoe je er nu bij moet liggen. Hopelijk vredig, mijn vriend. Je rust gevonden hebbend bij God en bij de Here Jezus. Je kunt nu ademen zoals je nog nooit geademd hebt. Geen pijn, geen lijden, geen benauwdheid en geen vermoeidheid meer die je parten speelden. Daar ben je voorgoed vrij van.

Maar we zullen je missen. Je vader, je moeder en je zus speciaal. Ik wil hen kracht en psychische souplesse toewensen om jou deze week weg te leggen in de aarde. Dat Gods liefde en kracht hen mag omringen zoals die jou zal omringen.

Rust in vrede, Henry!

 

Henry Vrielink

Jij stapte het podium op

het wereldtoneel

in de herfst van ‘73

Vlak voor mij

als een levend blaadje dat groeide

tot een boom

Die er mocht zijn, zijn mannetje stond

zocht je je doel

 

Jij kwam achter de coulissen vandaan

om in de mensenrij te staan

stond ik pal achter jou

 

En mocht met je oplopen

kleuterpasjes

 

Aan de avondvierdaagse denk ik terug

nu het zo vreselijk vlug

nacht geworden is

ik jou mis

 

We hoopten samen op het voorjaar

waarin wij onze draai

in een handomdraai

in het leven zouden vinden

een plek onder de zon

 

Want jij was laat (okt.’73)

ik een nog latere leerling (nov.’73)

zeker op sportief gebied

moest ik – de mindere – in jou de meerdere erkennen

mijn voorganger in het voetbal

samen met Michel

katachtig en behendig stopte jij de die harde bal, mijn knal

incasseerde je met speels gemak

 

Jouw zomer kwam er daarna aan

vloog supersnel

voorbij

meters over

als een bal die schromelijk zijn doel lijkt te missen

daarna een korte hel

 

Waar Gods adem even ver te zoeken was

jij zo benauwd, zo doodmoe

toe moest geven

 

Want incasseren kon je niet meer

terwijl je streed, je vocht, tegen de ziekte die jou niet mocht

laten gaan

 

Het jaar is nu rond

de avondstond

van de zomer

 

Want nu is het herfst

en ligt jouw blad op de grond

beschreven door de Hand

die jou eens schiep uit zand

 

Daarom is jouw verhaal zonder einde

en zie ik je nog één keer gaan

en verdwijn je

stap je van een podium waar ik nu alleen blijf staan

 

Het popelt

het verlangen popelt in mij
de begeerte om alles te weten
vooral waarom het niet anders kon