Toen ik om 09.15u parkeerde, zag ik niets ‘verdachts’. Geen grote hoeveelheden fietsen voor het huis, geen bijzondere auto’s. Wim deed de deur open met een hartelijke groet, waardoor ik voelde dat ik welkom was.

Ik stapje naar binnen en zag een kamer met een aantal kinderen. En nog had ik hoop. Maar wat bleek: ‘Ik was te laat!’ Ik had stevig doorgereden inclusief een grove verkeersovertreding, maar het mocht niet baten. De tijd, Joke’s tijd wel te verstaan, was mij voor. Wat viel er nog te zeggen? Niets tegen Joke, maar gelukkig nog van alles tegen haar man en haar kinderen.

Vanmorgen om half 7 is Joke, moeder van 7 bijzondere kinderen, overleden. Ze heeft niet op mij gewacht. Hoeft ook niet. Zo belangrijk ben ik nou ook weer niet, al had ik graag met haar gesproken of haar in ieder geval moed in gesproken met bemoedigende woorden om haar naar de overkant te helpen. De dubbele dormicumpomp was mij te snel af. Nee, ook dat is niet juist. Het was blijkbaar haar tijd. Al snap ik niet waarom een jong mens van 57 jaar moet overlijden aan gruwelijke pijnen van de botkanker.

Enkele persoonlijke mémoires: Ik heb zelden een vrouw – ja een dame – gezien die zo sterk in het leven stond als zij. Met alles wat ze reeds had meegemaakt. Ze leefde voor haar gezin en bracht haar jongens, linksom of rechtsom, christelijke normen en waarden bij. Ze stond haar mannetje toen haar zoon (en mijn vriend) zich van het leven beroofde (op de 11e van de tweede torenflat). Ze stond haar mannetje toen haar man ziek werd aan zijn lymfeklieren en later aan zijn hart. Ze stond haar mannetje tijdens haar leven toen ze de kinderen, inclusief twee lichtgehandicapte kinderen, moest opvoeden.

Ze is verlost van haar pijn, waar haar man en kinderen met verdriet achterblijven.

Dinsdag 3 november 2015 om 13.30u is de begrafenis in Katwijk. Wilt u voor haar man en haar kinderen blijven bidden? Oprechte dank voor de gebeden van de afgelopen tijd, mijn vrienden!

KK

Een dijk van een vrouw

Ze was een dijk van een vrouw                                                                                     ze had een vissers- of baggeraarsvrouw kunnen zijn                                                     zo’n vrouw van een man die jaren van huis is                                                                 dan nog zou ze haar gezin alleen in het gareel houden                                           aanwezig als ze was,                                                                                                 streng kon ze zijn, doch rechtvaardig                                                                         rechtlijnig van buiten, week van binnen                                                                         met een warm bloedend hart dat klopte met passie en liefde voor de wereld om haar heen,

voor mij stond ze ook klaar toen ik soms ietwat verweesd moest inburgeren in Katwijk en vrienden zocht, vond ik bij haar vriendschap en zo af en toe een bord met warm eten, ze ging met me stappen om een pak voor mij uit te zoeken en ze schaamde zich daarvoor niet, wat anderen van dit ‘uitje’ ook mochten denken.

Moeder van zeven totaal verschillende kinderen: sportief, minder sportief; sterk en gezond, minder sterk en gezond; meer introvert of meer extravert; gelovig en minder gelovig. Moeder van knuffelberen en moeder van sterke, lenige beren.

Joke, kranige vrouw die trouw haar moederrol vervulde, steeds weer, doorzetster, volhardster tot het einde.

Iedere keer, ook als het leven zwaar en moeilijk was, was jij moedig moeder. Je had zeven levens, want al die keren dat een ander mens het zou hebben opgegeven, ging jij door.

Je bent een dijk die vasthield, steun en toeverlaat voor veel mensen. Nu mag jij je laten gaan, wegzinken in de eeuwigheid. Waar jij voor eeuwig mag rusten op jouw Rots. Zijn striemen zijn vandaag jouw genezing geworden, zus! Rust maar uit van je gruwelijke pijnen, Joke. Tot ziens lieve zus met een moederhart!

KK